حضور نظامی امریکا در افغانستان و اختلاف نظر میان جناح های مختلف حکومت امریکا

مولوی عبد الرحمن صمیم
نظامیان و سیاسیون امریکایی دربارهء حضور نظامی این کشور در افغانستان و یا پایان دادن اشغال اختلاف نظر دارند. جناح های سیاسی و دانشمندانی که از اضرار این جنگ طویل المدت که به اقتصاد امریکا بیش از دو هزار ملیارد خساره رسانیده و ارتش امریکا را به یک اردوی شکست خورده مبدل ساخته می خواهند ازین جنگ دست برآرند. از سوی دیگر نظامیان جنگجو و کمپنی های اسلحه سازی می کوشند آنرا به نحوی ادامه بدهند. این اختلاف نظر تا حدی شاید فکری و با در نظر داشت منافع مردم امریکا باشد ، ‌ولی بیشتر اختلاف منافع شخصی و گروهی است که این دو جناح را به سمت های مختلف در قضیه می کشاند، ولی تا حال پله ترازو نظامیان سنگین تر است.
سبب این اختلاف این است که وزارت دفاع و جنرال های امریکایی که مسلسل طبل جنگ را می کوبند می خواهند در افغانستان حضور دایمی داشته باشند، ولی در خط اول جنگ اردوی اجیر قرار داشته باشد، و یک حکومت به نام افغانی ظاهرا حکومت کند، و در حقیقت و در پس پرده حاکم حقیقی کشور امریکایی ها باشند. به این صورت از یک سو فرصت عیاشی، دزدی و چپاول، قاچاق مواد مخدر وغیره به آنها دست می دهد و از سوی دیگر اهداف نظامی خودرا که برای کنترول منطقه دارند تعقیب می کنند. این به این معنا است که آنان می توانند از افغانستان منحیث یک پایگاه اعمال فشار علیه ایران، پاکستان، چین، روس و آسیای میانه استفاده کنند، ثروت های طبیعی کشور عزیز ما را به یغما برند و اسلحه امریکایی را بی حساب و به پول خیلی گزاف خریداری نموده و آزمایش کنند. این موضوع را بهتر آنگاه درک خواهیم کرد که نگاهی به اهداف امریکا در منطقه بیاندازیم که در یکی از نوشته های به آن پاسخ دادیم.
برخلاف، سیاستمداران امریکا همچو ترمپ و عدهٔ از نمایندگان کنگرهٔ امریکا شاید می خواهند دیگر ازین مشکل نجات یابند، و این مصارف گزاف سالانه را که می دانند هیچ به درد ملت شان نمی خورد و تنها برای تامین منافع شرکت های اسلحه سازی، اشباع خواهش های جنرال ها و دستگاههای جاسوسی است پایان دهند. آنان می خواهند از این پول که سالانه به ۵۰ ملیارد دالر می رسد برای اعمار امریکا که خود با معضلات اقتصادی بزرگی دست و گریبان است ( خصوصا بعد از وبای کرونا که حد اقل ۲۰۰۰ ملیارد دالر به اقتصاد امریکا ضربه زده است) استفاده کنند، ولی ما نمی دانیم که چه زمانی این سیاستمداران بر اثر فشار این شرکت های بزرگ ازین موقف خویش دست بردارند، و بر موجودیت یک تعداد قوای خود اصرار کنند قسمیکه ترمپ به عراق دوباره عسکر فرستاد و بر بقای شان اصرار می کند.
بر علاوه این، سیاسیون می خواهند به مردم امریکا چنین وانمود کنند که این جنگ تقریبا بیست ساله را که طولانی ترین جنگ تاریخ امریکا است و همه مردم ازآن خسته شده اند خاتمه دادند تا بتوانند پولی را که در جنگ مصرف می شود به نفع ملت خود صرف کنند، و ازین طریق رای مردم را به دست آورند و در انتخابات آینده کامیاب شوند. راپورها حاکی از آنست که ترمپ می خواهد قبل از دورهٔ‌ انتخاباتی دوم که در نومبر سال ۲۰۲۰ برگزار خواهد شد عدهٔ‌ زیادی از عساکر امریکایی را از افغانستان خارج کند تا آنرا منحیث یک دست آورد بزرگ و وسیلهٔ برای کامیابی در انتخابات مبدل سازد، و نیز کاندید جائزه نوبل برای صلح شود.
ولی شاید سیاستمداران امریکا تا حال نتوانسته اند در مقابل جنرال های جنگجو و کمپنی های اسلحه سازی و سازمان سی آی ای سخن خودرا عملا تطبیق کنند. این حقیقت نمایانگر آنست که نه تنها در کشور های جهان سوم بلکه در امریکا نیز زمام حقیقی حکومت در دست ارتش، نظامیان و دستگاههای استخباراتی قرار دارد، و این یکی از عوامل هشدار ما به مجاهدین است که هرگز جزو رژیم مزدور کابل نشوند اگرچه بیشترین سهم در حکومت برای شان داده شود، ‌و هیچگاه با بقای اردوی اجیر و دستگاههای استخباراتی و نظام مطبوعاتی شان در آینده کشور موافقه نکنند، زیرا در آن صورت قدرت حقیقی به دست اردوی اجیر، دستگاههای جاسوسی و کانال های تلویزیونی خواهد ماند و مجاهدین به شکل سمبولیک ظاهرا و تا زمانی در زمامداری سهیم خواهند بود ولی در حقیقت از سلطه و قدرت حقیقی برخودار نخواهند بود.

Show More

ځواب دلته پرېږدئ

ستاسو برېښناليک به نه خپريږي. غوښتى ځایونه په نښه شوي *

Back to top button