گپی چند با عبدالله عبدالله …!

ابوصهیب حقانی هراتی
دیروز تصویری از عبدالله عبدالله رئیس اجرائیه حکومت نام نهاد وحدت ملی در صفحات اجتماعی دست به دست شد که وی را نشان می داد در سفارت روسیه در کابل، در یک سالون مجلل روی یک چوکی زیبا و شیک نشسته و مراتب تسلیت خویش را با مقامات روسیه بابت سقوط هواپیمای روسی در مصر ابراز کرده و در کتاب خاطرات روس یاد داشت تعزیت نوشته، و با روسها غم شریکی می کند؛ سخن اینجاست که قطعا این نمایش عبدالله یک غمشریکی محض با مردم روسیه نبود بلکه اهداف دیگر در سر داشت که جای بسی تاسف بر این قوم وطن فروش است.
این عبدالله کدام عبدالله بود که اینگونه متواضعانه به سفارت روسیه رفت و با روسها به غمشریکی پرداخت بله:
این همان عبدالله است که خود را نمایندۀ هزاران مجاهد، معلول و شهیدی می داند که در مقابل تجاوز روسها مردانه وار جنگیده بودند.
همان است که خود را یکی از رهبران جهادی زمان تجاوز شوروی و یا مخلصین درجه یک و از افراد نزدیک به رهبران به اصطلاح جهادی می پندارد.
همان است که خود را در حال حاضر وارث شهدای زمان تجاوز شوروی و مجری آرمان آن شهدای بزرگوار گمان می کند.
همان است که جای سخن، از هر کسی بیشتر جهاد جهاد کرده و افتخارات مقاومت در مقابل روسها را به رخ می کشد.
همان است که امروزه اگر به هر چوکی و منصبی رسیده از همان آدرس جهاد و مبارزه در مقابل شوروی رسیده و همواره این قدرت ناچیزش را مدیون جهاد دیروزی هاست.
و اما این روسیه که عبدالله به غمشریکی اش رفت کدام است؟
روسیه همان شوروی سابق است که ملیون ها افغان مظلوم را بی گناه به خاک و خون کشید؛ هزارها در هزار را شهید ساخت، هزارها در هزار را معلول کرد و هزارها در هزار را آواره و در به در، مهاجر به کشورهای دور و نزدیک نمود.
همان است که بیش از یک دهه با تمام قواء به جنگ افغان ها آمده بود تا آزادی و حریت را آز آن ملت غیور گرفته و تمام هستی و نیستی شان را به یغما برد.
همان است که تا هنوز از غم و غصه و درد و رنجی که افغانها بر پیکر فرسوده اش وارد ساختند به خود می پیچد و همچنان دنبال فرصت انتقام است.
همان است که در سوریه بر ملت مظلوم و بی گناه سوری هزاران نوع ظلم و ستم را با حمایت از دولت سفاک بشار اسد روا داشته و اینک با دخالت نظامی از زمین و هواء مردم مظلوم و قریب به 90 فیصد افراد ملکی را به جرم مسلمانی و استقلال طلبی در سوریه قتل عام می کند.
همان است که بدتر از امریکا به هیچ مسلمانی کمترین ترحم را نداشته و آخرین درجه ظلم و وحشی گی را مطلوب اِعمال سیاست های خود در منطقه می داند.
خرس پیری که همچنان دنبال بهانه جویی است که فرصت مداخله در امور افغانستان را پیدا کند و انتقام دیروز را از فرزندان غیور مجاهدین و شهداء دیروز بگیرد …
علامت سوال اینجا برجسته می شود که چه چیز باعث شده که مجاهد به اصطلاح دیروز به غمشریکی با دشمن سرسخت دیروزش بپردازد؛ آن هم بخاطر کشته شدگان سانحۀ هوایی مصر که تا اکنون هویت ملکی و نظامی بودن شان به درستی از سوی دشمنان اسلام فاش نگردیده است؟؟؟
آیا واقعا بخشی از ملت افغانستان تا هنوز عبدالله را من حیث یک رهبر جهادی قبول دارند و اگر دارند این افتضحاح وی و افتضحاحاتی از این دست را چه توجیه می کنند؟
شکی نیست عبدالله مقصدش از این کارها عادی سازی روابط افغان ها با روسها است و دنبال تغییر ذهنیت استکبار ستیزی بوده و اگر اوضاع به همین منوال پیش برود چه بسا روزی فرا رسد که عبدالله بابت جنگ افغان ها در مقابل روسها، نامۀ معذرت خواهی نیز بنویسد؛ و با این کار شومش افتخارات ملت افغانستان و آرمان شهداء توسط یکعده وطن فروش مفت و مجانی تحقیر شده و به بازی گرفته شود!؟
و آیا واقعا آن زمان برای جبران دیر نیست؟!؟
جواب شهداء جای خود، جواب یتیم ها و بیوه زن ها و جواب این همه فلاکت باری که توسط قشون سرخ شوروی بر ملت مظلوم ما تحمیل را چه کسی خواهد داد؟!؟
به امید روزی که ملت شریف افغانستان آگاهانه بین دوست و دشمن خود فرق بگذارد.

Show More

ځواب دلته پرېږدئ

ستاسو برېښناليک به نه خپريږي. غوښتى ځایونه په نښه شوي *

Back to top button