ابوبکر البغدادی کیست؟

نویسنده: عبدالله ابن مبارک احمدزی

۲۰۱۶/۱/۱

نام اصلی او ابوبکر البغدادی، «ابراهیم عواد ابراهیم بو بدری بن عرموش» است. او دو کنیه «ابوعواد» و «ابودعا» دارد، اما «ابوبکر»، کنیه مستعار اوست که بنا بر سیاست‌های امنیتی آن را رواج داده‌است. تمام افرادی که در کنار وی در شورای فرماندهی این سازمان هستند نیز نباید کنیه‌ها یا لقب‌های واقعی داشته باشند. البغدادی در شهر فلوجه می‌زیسته‌ و حتی مدتی نیز امام جماعت مسجدی در این شهر بوده‌است.

لقب البغدادی نیز لقب جنبشی وی است و لقب واقعی او نیست، چرا که ابراهیم عواد اصلا اهل بغداد نبوده است، بلکه به عشیره بوبدری مرتبط است که وابسته به عشیره بوعباس می‌باشند که در سامرا زندگی می‌کنند. وی مدعی است که نسبش به امام «حسن بن علی» باز می‌گردد، البته این نه از روی اعتقاد به این ائمه است، بلکه از این روست که به قریشی‌بودن وی اشاره کند، چرا که یکی از شرایط فرماندهی در میان جهادگران این است که فرد باید از قریش باشد. البته گروه نسب‌شناسان علوی و گروه تحقیق در مورد نسب‌های هاشمی در سال 2009م با صدور بیانیه‌ای اعلام کردند که بوبدری بنا به ادعای هواداران وی منتسب به هاشمیون نیست.

شورای فرماندهی این گروه کاملا از عراقی ها شکل گرفته‌است، چرا که البغدادی چون به آن‌ها اعتماد ندارد هیچ تابعیت دیگری را در این شورا نمی‌پذیرد. تعداد اعضای این شورایِ نظامی کم و زیاد می‌شود و معمولا بین 8 تا 13 نفر است و فرماندهی شورا بر عهده یک سرهنگ ستاد سابق در ارتش عراق در زمان «صدام حسین» به نام «حجی بکر» می‌باشد. وی در زمان فرماندهی «ابوعمر البغدادی»؛ فرمانده مقتول دولت اسلامی عراق که در سال 2010م کشته شد، بعد از توبه از فعالیت در حزب بعث عراق، وارد تشکیلات این گروه گردید و تمام تجربه نظامی و مناسبات خود را در خدمت این گروه قرار داد. وی مدتی بعد مشاور نظامی «ابوعمر البغدادی» و «ابو حفص المهاجر» شد و اطلاعاتی را از طرح‌های نظامی و ارتباط آن‌ها با دیگر سران نظامی رژیم سابق بعث عراق در اختیار آن‌ها قرار داد.

ابوبکر البغدادی در آن زمان در شورای فرماندهی سابق دولت اسلامی عراق نبود، بلکه تنها عضوی از این دولت بود و در شهر فلوجه اقامت داشت. بعد از کشته‌شدن ابوعمر و معاون وی، «ابوحمزه المهاجر» (شخصیت مصری که «عبدالمنعم عزالدین بدوی» نام داشت و از دو کنیة «ابو ایوب» و «ابوحفص» برخوردار بود و به‌عنوان وزیر دفاغ دولت اسلامی عراق کار می‌کرد) و تعداد دیگری از مقامات ارشد القاعده در یک حمله کشته شدند. حجی بکر اعضای شورای نظامی را با بیعت با ابوبکر البغدادی به‌عنوان رهبر این گروه غافلگیر کرد. حجی البکر بعدها در اوایل سال ۲۰۱۲ م توسط ارتش آزاد کشته شد.

به این ترتیب مرحله‌ای جدید در این گروه ایجاد شد که در آن ابوبکر البغدادی به‌عنوان فرماندة اصلی و حجی بکر به‌عنوان فرماندة در سایه کار خود را آغاز کردند. در این مرحله، دولت اسلامی عراق بر دو مبنا تمرکز کرد: اول تضمین عدم شکاف در میان اعضا و حمایت از داخل از طریق ایجاد مراکز امنیتی که هر عنصر خطرناک برای آن را از بین می‌برد و از سوی دیگر ورود منابع مالی به داخل گروه را نیز تضمین می‌کرد. همچنین البغدادی و حجی البکر بر توقف دیدارهای سران درجه اول این گروه با فرماندهان فرعی و درجه دوم به توافق رسیدند، به این ترتیب که مناسبات فرماندهان میدانی با سران در حد دریافت دستورات امیر از طریق اعضای مجلس شورا که سران آن را تشکیل داده بودند، منحصر شد. اقدام دوم ایجاد یک دستگاه امنیتی برای انجام ترورهای محرمانه بود که در ابتدا شامل 20 نفر می‌شد و در یک ماه به بیش از 100 نفر رسید. این ترورها از سوی شخصی به نام «ابو صفوان الرفاعی» رهبری می‌گردید و به‌صورت مستقیم زیر نظر فرماندهی دولت اسلامی عراق قرار داشت. ترورها بدین ترتیب بود که هر کس که احساس می‌شد ذره‌ای درباره اعتقادات داعش دچار شک شده یا به احکام قضات داعش اعتراضی داشت ترور می‌گردید.

منابع مالی این گروه نیز با غارت چاه‌های نفت، دسترسی به منابع انرژی مانند ایستگاه‌ها و نیروگاه‌های تولید برق و غارت اموال شیعیان، مسیحیان و گروه‌هایی که با دولت عراق همکاری می‌کردند تامین می‌شد. به این ترتیب، اموال این گروه به اندازه‌ای بالا رفت که توانست حقوق اغواکننده‌ای را به عناصر خود بدهد و هزینه‌های زیادی را نیز برای عملیات نظامی خود صرف نماید، به‌طوری که گرایش برای پیوستن به این گروه نیز افزایش پیدا کرد. در طول این مدت، اعضای مجلس شورای دولت عراق که از سوی حجی البکر تعیین می شدند، همچنان بین 7 تا 13 نفر باقی ماندند که همگی عراقی هستند. اوضاع این گروه به این صورت باقی ماند تا اینکه حوادث سوریه در سال 2011م آغاز شد.ګروه داعش برعلاوه خود هیچ یک از خیزش های خود جوش اسلامي را در صورت بیعت نکردن عاری از کفر وشرک نمی دانند،داعش درین اواخر فعالیت هایش را بصورت هماهنګ شده در برخی از کناره های شرقی افغانستان نیز به نمایش ګذاشته است.

پایان