ترفیع در عبادت (۵)

چطور رمضان را خشنود  سازیم؟۵
انسان طبیعتا ترفیع پسند است، خوش دارد تا همیشه در همه ابعاد زندگی بسوی بهتری و عالی بودن قدم بگذارد. در مکتب ابتدایی آغاز به تعلیم می کند و در دل خواهش رفتن به صنف بالاتر و به نمرات بالاتر را می پروراند، سپس این خواهش به سطح پوهنتون، درجه های علمی عالی وغیره ارتقا پیدا می کند.
در مجال کاری خویش انسان از ماموریت عادی آغاز می کند و منتظر ترفیع و ارتقا می باشد تا مدیر، رئیس، معین و وزیر گردد.
در خانه و لباس و خوراک خود نیز تابع همین قاعده طبیعی است.
مگر وقتی نوبت عبادات میاید کمتر کسی را می یابی که این قاعده را آنجا نیز تطبیق کند.
از طفلی تا جوانی و تا پیری همان نماز فرض، با همان سوره های کوتاه و همان سه تسبیح در رکوع و سجده ادا می گردد. از جوانی تا دم مرگ به همان روزه رمضان و همان یکی دو صفحه تلاوت قرآن (آنهم عدهء محدودى) اکتفا می گردد.
پس چرا این قاعده را اینجا نیز عملی نمی کنیم؟ چرا به تعداد نمازهای نفلی خود افزایش نمی دهیم؟ چرا تعداد تسبیحات نماز خودرا از سه به پنج و از پنج به هفت وغیره بالا نمی بریم؟ چرا روزه شش شوال، عاشورا، دوشنبه و پنجشنبه و ایام بیض را بر روزه فرضی علاوه نمی کنیم؟ چرا روز نیم جزء، یک جزء و بیشتر قرائت نمی کنیم؟
چرا در جریان یازده ماه بجز رمضان گوشه یی از شب های ما برای شب بیداری و نماز و نیایش تخصیص داده نمی شود، اگرچه هفته یکبار؟
علاوه بر این از دهها دعای مأثوره در رکوع، بعد از رکوع، سجده، میان دو سجده وغیره که از رسول الله صلی الله علیه وسلم روایت شده است و مذهب حنفی خواندن آنرا در سنت ها و نوافل جایز می داند در نماز ما خبری نیست.
جواب اینست که ما در عبادات خود ارتقا پسند نیستیم، ما میخواهیم در همه امورات دنیا ترفیع کنیم اما در امور دین همان مرتبه یی را دارا باشیم که در طفلی داشتیم.
جای تفکر است.
بیایید فکر کنیم و ترفیع و ارتقای عبادات خودرا نیز سالانه در برنامه زندگی خود بگنجانیم.
(وَفِي ذَٰلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ) ‘ودر این مشتاقان باید بر یکدیگر پیشی گیرند’.

محمد یحیی مجددی