آنچه در ” برما ” می گذرد شاید بر ما نمی گذرد

نویسنده : حبیبی سمنگانی

درمیان بیش از پنجاه کشور مسلمان نشین جز ترکیه تا هنوز دیگر هیچ کشوری برای دادرسی مسلمانان برما حتی یک صدای هم بلند نکرده است ، عربستان سعودی اگر به پاس خدمت حرمین شریفین دعوی دارد که زعیم ملت اسلامیه در تمام جهان است پاکستان نیز به دلیل داشتن بمب اتمی خود را مدافع و حتی ” قلعه ء اسلام ” لقب می دهد ، ایران اگر برای صادر نمودن ” انقلاب اسلامی ” در عالم اسلام می کوشد اندونیزیا نیز می بالد که از لحاظ نفوس بزرگ ترین کشور مسلمان نشین است ، و لیکن با تآسف که هیچ یکی از ایشان هنوز گامی هم برای خبرگیری از مسلمانان مستضعف روهنگیای برما نبرداشته اند ، امروز نباید از رژیم ظالم و مستبد برما گله نمود و نباید از ” آنگ سان سوچی ” بلی آن خانم برمای که که در جامعه دیموکراتیک جهان سمبول بشر دوستی پنداشته می شود شکوه نمود و نباید در محضر سازمان ” ملل متحد ” و امثال وی گریه نمود و نه هم از رسانه های بین المللی داد خواهی نمود ، زیرا چون خدمتگاران حرمین شریفین شستن کعبۃ الله را سعادت دارین می دانند و پاسبانان قلعه ء اسلام نگهداری قلعه را غنیمت می شمارند و پاسداران انقلاب همه نیرو های رزمی را برای آوردن ” انقلاب ” در کشورهای همسایه فرستاده اند پس آیا می توان رژیم برما ، آنگ سان سوچی ، ملل متحد و امریکا و اروپا را لعن طعن نمود ؟ آیا ایشان دیگر مشغله ء دارند که به داد مسلمانان روهنگیای برسند ؟

دقیق بررسی بکنید ، خانم آنگ سان سوچی از سال ها به آرمان قدرت یابی در کشور برما است و قرار است در ماه اکتوبر و نومبر سال جاری انتخابات پارلمانی در برما برگذار گردد و پیشبینی ها نشان می دهد که حزب خانم آنگ سان سوچی از همه پیشتاز خواهد بود ، با در نظر داشت اینکه بودای ها بیش از هفتاد در صد آراء و مسلمان ها چهار در صد آراء را تشکیل میدهند آیا این خانم بودای جرآت می تواند که در آستانه ء انتخابات از اقلیت کوچک که حتی اکثریت آنان کارت شهروندی کشور را ندارند حمایت نموده اکثریت قاطع را از خود متنفر سازد ، هرگز نه …….. پس آیا شکوه از این خانم دیموکرات که از یک سو مصروف آماده گیری برای کمپاین های انتخاباتی است و از سوی دیگر از لحاظ مقتضای نظام انتخاباتی دموکراسی ضرورت به رای دهندگان بودای دارد بی جا نیست ؟

هر چه ملل متحد ، از مصروفیت های بیکران این سازمان هر کسی آگاه است ، بلی ، این اداره چون شب و روز مصروف چاپلوسی و کاسه لیسی امریکا و اروپا است و نیز در جزوی ترین مسائل داخلی کشورهای عقب مانده دخل دارد و حتی تمام ماده های قوانین کشورهای اسلامی را بررسی می کند که مبادا ” اسلام گرای ” در یک کشور مسلمان نشین نشو نما بکند ، چون این سازمان خیلی ها مصروف است نباید دروازه ء اش را دق الباب نمود ، زیرا ممکن است که ایشان متوجه حالت زار مسلمانان خسیس برما شوند و انجام دهی دیگر وظائف ناگزیر این سازمان معلق بماند و حتی اینکه یک مرد مرتد و یا هم یک خانم مسیحی به جرم اهانت به اسلام در یک کشور مسلمان نشین مجازات شوند و این سازمان نا خبر بماند و یا اگر رهبران این سازمان به کشور برما سفر بکنند ممکن که از شرکت در جلسه های روزمره ء ملاله یوسفزی که در محلات شاهی و یا هوتل های پنج ستاره ی برگزار می گردد محروم بمانند و نتوانند برای حمایت از ” حقوق بشر ” نعره ها بلند بکنند .

و هر چه رسانه ها ، به طور مثال شبکه ء بی بی سی را انتخاب می کنیم که یکی از بزرگ ترین ( و شاید بی طرف ترین ) شبکه های خبری جهانی است ، این شبکه بار ها از وضعیت یزیدی های عراق با تمام جزئیات اطلاع می دهد و حتی نمائندگان ویژه اش به منطقه رفته تمام هست و نیست این اقلیت را تلاش میکند ، این شبکه برای خانم آسیه در پاکستان و امثال وی که به جرم اهانت به اسلام و قرآن مجازات می شوند صدا بلند میکند و صفحات ویژه برای خانم فرخنده و فرزانه و فلانه و فلانه می سازد شاید دیگر مانده شده است ، لهذا اگر یک بار پس از روز ها از مسلمانان روهنگیای خبر ساده پخش میکند باید به آن قناعت بکنیم ، اگر دقت بکنید این شبکه درباره ء قصر رجب اردوغان خبر می دهد و حتی توالیت ( طشناب ) وی مضمون می نویسد تا شخصیت وی را لگد مال بکند و لیکن درباره ء همکاری های وی با مسلمانان روهنگیای حتی اطلاعی کوچک هم نمی دهد ، شاید به این هم فرصت ندارند .

به هر کیف نباید از خانم ” آنگ سان سوچی ” و ” ملل متحد ” و ” رسانه های بین المللی ” گله و شکوه نمود چون ایشان بیگانه اند و فرصت ندارند ، ناله از کسانی است که خود را آشنا می نامند و لیکن از وفا نابلد اند ، ناله از کسانی که تو را برادر می گویند و لیکن هر نوع ستم را روا می دانند ، شاعری چه خوب گفته است :

من هرگز ننالم ز بیگانگان

که با من هر چه کرد آن آشنا کرد