چطور فرهنگ و عادت نوبت در بين ما رايج شود؟
” عبدالبصير منيب”
در افغانستان كه از گذشته ها به ياد دارم چيزيكه اكثريت مردم به آن توجه ندارند، نوبت است و هر شخص عجله دارد تا چطور براي مقصد خود برسد و بي نوبتي كند.
چنين عجله و بي نوبتي تنها در بين مردم بي سواد رواج و عادت نبوده و حتي مردم باسواد و تحصيل كرده ما از اين فرهنگ غلط و بد متأثر شده اند.
به ياد دارم زمانيكه در پوهنتون محصل بوديم، حتي محصلين گاهي گاهي در وقت صرف طعام در صف انتظار صالون طعام خوري نوبت را مراعات نميكردند و يكبار همه هجوم ميبردند، مگر در زمان رژيم طالبان يك محصل با تفنگ ايستاده بود و همه محصلين نوبت را مراعات ميكردند.
بعضي از جوانان ولگرد، پست فطرت و بد اخلاق حتي در سرويس هاي شهري دختران مكاتب و زنان را در وقت بالا شدن و پايين شدن از سرويس هاي شهري آزار و اذيت ميكردند.
زمانيكه بيرون از كشور سفر كردم و مسافر شدم، چيزيكه مورد پنسد من بوده، مراعات كردن نوبت ميباشد، كه به صورت عموم در انتظارگاه سرويس، دفاتر دولتي، كلنيك داكتر، فروشگاه و غيره جاها آنرا مراعات ميكنند و حتي به يكديگر نزديك ايستاده نشده از اينكه هر شخص و يا فرد محارم خصوصي دارد و حتي براي افراد معيوب صف جداگانه بوده.
هدف و مقصد از نوشتن اين چند سطر در مورد چنين عادت پسنديده، سالم و صحيح در جامعه غرب و اروپا بخاطر اين است، كه چطور و از كدام وسيله ما ميتوانيم؟ كه چنين عادت و فرهنگ سالم، پسنديده و صحيح را در جامعه خود نخست در فرد و بعد در اجتماع عادت و رواج سازيم.
از طريق منابر، پروگرام هاي تربيتي، اعلان هاي تبليغاتي و آموزشي از طريق مطبوعات سمعي و بصري و يا اينكه كدام ميتود ديگر وجود دارد.