غزل – کاروان

سترګې دې پرېږده چې شیندي ګلونه
ډېر مې یادیږي دا ژوندي ګلونه

ستا د کږو بڼو په شپول کښې را ګیر
لکه اغزیو کښې قیدي ګلونه

زه د جانان د در په کاڼو مین
پرېږدئ چې ښکل کړم په تندي ګلونه

په تورو څڼو کښې یې ډېر لګوه
شته مې د زړه په مات کودي ګلونه

کاروانه زه ورته حیران پاتې یم
چې دا د چا د غزل دي ګلونه

۲۵/۳/۱۳۶۹