حقیقت تلخ و دریچۀ امید
عبدالله ایلیار
مهم‌ترین چیزی که موجب عدم باور نسل جوان بر داعیان و جریان های اسلامی گردیده وجود فراغت فکری از هموم و مشکلات بزرگ اصلی و نبود برنامۀ ملموس و فراگیر همه جانبه برای امت و آینده است.
مشاهدۀ نوع یأس پنهان، شکست روحی و آسیب معنوی در نسل نوجوان در میدان فکری، مقابله با هجوم فرهنگی و رسانه‌ای وسیع دشمنان اسلام، تلاش شباروزی مانفیستها، خدا ناباوران، اسلام ستیزان و شبهه‌افگنان بخاطر اغوا وانحراف این نسل، اندک فهمان و صاحبان رسالت عالم اسلامی را به این وا میدارد تا بیشتر متوجۀ حجم مسؤلیت و بار سنگین خود باشیم. دشمنان اصلی را شناسایی، معرفی و راهبرد حقیقی ثمربار را تثبیت و سمت سو دهیم.
امروز خیانت بزرگ خواهد بود که نسل جوان نیمه سواد را در بحر جدال مسائل فقهی و حواشی اعتقادی غرق نمائیم – همان مسائل فرعی که گذشتگان در آن اختلاف کردند، پیروان منازعه نمودند، در اختلاف عذر همدیگر را پزیرفتند و در اتفاق همکار یکدیگر بودند؛ امید به اتفاق معاصرین در همچو مسائل در عصر حاضر مستحیل و دور از امکان نیست. ولی برخورد با همچو مسائل بدون در نظرداشت ضوابط و شرایط و صاحبان بصیرت، علمای متبحر و تعامل غیرسلیم فاجعه آفرین نیز خواهد بود.
اگر با درایت، حکمت و با فقه پویا چون گذشتگان با سینه فراخ تعامل نیک داشته باشیم، در این اختلاف و تفاوت ها خیر و برکتی هم نهفته است – در صورتیکه ما بتوانیم پرده های جهل و تعصب را از دیدگان خود دورسازیم و راه روش تعامل حکیمانهای علمی را درپیش گیریم، و بیاموزیم و بیاموزانیم.
حساسیت عبدالله بن عمر رضی الله عنه در مقابل مرد عراقی چه بجا ست: وقتی در حال احرام از خون پشه سوال نمود؛ ابن عمر رضی الله عنه با عصبانیت جواب داد و گفت: اینها از خون فرزند رسول الله صلی الله علیه وسلم نه هراسیدند و مظلومانه شهیدش ساختند، حالا از خون مگس سوال میکنند.
این برخورد و فقه تعامل عبدالله بن عمر با همچو افراد سفهاء الاحلام، راه بیرون رفت و رهایی از مشکل آفات خودپسندان و خودخواهان جاهل تازه دندان کشیده برای ما ست.
جهان امروز علی رغم اختلافات دینی، ایدیولوژیکی، لسانی و سیاسی، در حال نزدیک شدن است. مذاهب مسیحی که بیشتر به ادیان متباین شبیه هستند و یهود و دار و دسته اش در حال نزدیک شدن و وحدت با هم اند؛ چرا ما مسلمین با وجود نظم و شریعت کامل حقانی که تحربف در آن راه نمی یابد نسبت به آنها در وحدت خود کوشا نباشیم و به مشکلات امت خود مشغول نه شویم؟
ما وظیفه داریم از مسائل اختلاف برانگیز جلوگیری نموده، هم و غم خود را متوجۀ مسائل مورد اتفاق کنیم. این صحیح ترین شیوه و روش استفاده از وقت و عمر است.
هر فردی که امروز واقعیت امت اسلامی را بنگرد، یقین حاصل میکند که مشکل ما این نیست که در دایرۀ اجتهاد و تقلید شروع به ترجیح آراء نمائیم – چیزی که اصلا امت ما به آن ضرورت ندارد مشغولش سازیم.
نباید نسل جوان را در دایرۀه که شروع و انتهااش جز سردرگمی ثمره ای ندارد غرق نمائیم. وظیفۀ ما این ست که رسم و راه تقوا و پرهیزگاری، عفت و پاکدامنی را به نسل جوان نشان دهیم. جوانان را با احساس مسئولیت در مقابل دین، فامیل، وطن تربیه نمائیم تا دریچۀ امید به سوی آینده بهتر نسل نو و جامعۀ اسلامی گشوده باشیم.