“لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ”

نويسنده : استاد خليل الله ” واصل زاده

شكر از خداوند متعال همين كه اوج ولي نعمت است و غني مطلق است ذاتي است كه حي و قيوم است او خواست كه ما خلق شويم ما را آفريد، در ميان موجودات ما را انسان آفريد و به ما منت بزرگي نهاد كه ما را مسلمان آفريد و از جمله أمتان حضرت محمد مصطفي “ص”
كرد مارا از عطاي بيكران
اُمت پيغمبر آخر زمان
حالا شما فكر كنيد كه قبل از اينكه ما و شما به اين دنياي مادي تشريف آوريم اوج از علم قديم خويش ميدانست كه ما به دو دست، دو پا، قلب، دل، روح، روان، پا و زبان ضرورت داريم. خداوند از روي لطف از تمام ضروريات ما و شما واقف بود حالانكه ما خود نميدانستيم كه ما درين عالم به چه چيز ضرورت داريم؟
ما نبوديم و تقاضامان نبود
لطف حق ناگفته ما مي شنود
“مولاناي بلخي”
در ضمن براي سعادت و آرامش ما همه كائنات را مسخر ما نموده يعني تمام عالم و حتي بهشت جاودان نيز براي شادماني و خوشبختي انسان آفريده شده است
قران كريم چه زيبا و موزون ميفرمايد:
وَسَخَّرَ لَكُمْ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ ….
وَسَخَّرَ لَكُمْ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ.
وَسَخَّرَ لَكُمُ الْأَنْهَارَ …..
وَسَخَّرَ لَكُمْ اللَّيْلَ وَالنَّهَار….
يعني همه عالم براي انسان
خلق شده و انسان براي خداوند!
پس ما شكر اين همه نعمت ها را بايد از روي عقل و خرد و احساس و اخلاق بجا آريم .
گر سرِ هر موي من يابد زبان
شكر هاي تو نيايد در بيان
” باز هم مولانا محمد جلال الدين بلخي”
حالا بايد بدانيم كه شكر چيست و چگونه شكر خدا را بجا آريم؟
شكر با مشتقاتش ده ها بار در قرآن كريم ذكر شده است از جمله در سوره ابراهيم آيه شماره “٧”
لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ
اگر سپاس گذاريد، حتماً نعمت خود را بر شما مي آفزايم.
شكر در لغت به معني كشف و اظهار سپاس و امتنان است از صاحب نعمت به وسيلهء دل و زبان!
وشكر سه مرحله دارد شكر در علم، شكر در حال و شكر در عمل .

مرحله اول : اينكه نعمت و صاحب نعمت را بايد بشناسيم رجوع شود به توضيحات بالا!

دوم اينكه:  در حال و احوال ما بايد حالتي از خوشي و شادماني در دل و احساس ما ايجاد شود.
سوم اينكه: شكر در عمل است و آن اينكه نعمت هاي خداوند متعال را در راه خير و فلاح خود و بشريت و بندگان خداوند متعال طبق رضا و خواست خداوند بكار گيريم نه در راه استبداد و معاصي و تظلم و فجور!
و يك نظر شخصي بنده اينكه در هنگام مناجات و نماز ها در برابر ذات عظيم و لايزال رب الاعلي سجده عبوديت و تضرع بجا آريم  كه ما بنده هستيم، خدا نيستيم صرف او خدا مالك و خالق ماست و بس.
ترك تكبر فرعوني روزانه پنج بار در نماز ها و اظهار عجز و تضرع در برابر ذات!
اين شيوه، هم مرحله از مراحل و يا نحوي از أنحا، بجا آوردن شكر در برابر خداوند را تداعي مينمايد.