ای کاش اهل اسلام پارچه پارچه نمی بودند

نویسنده : حبیبی سمنگانی

ما چرا ازین حقیقت فرار می کنیم که بدون تردد ، مسلمانان امروزی تقریبا در تمام بخش های حیات نسبت به سائر ملل عقب مانده اند ، ملت مسلمان زمانی در صحنه ء علم ، سیاست ، تجارت ، فرهنگ و سائر میادین زندگی از همه پیشتاز بودند و پیشرفت سریع و همه گیر ایشان برای اهل جهان عدیم النظیر و فقید المثال بود ، حتی امروز چون توسط اوراق تواریخ به یاد آن ایام تابان می پردازیم غرق دریای حیرت می گردیم ، اما با تاسف فراوان اکنون چون به دلائل انحطاط و زوال امروزی امت مسلمه می پردازیم یگانه دلیل که از زبان هر مسلمان شنیده می شود اینست که ؛ جهان کفری بر ضد اسلام و اهل اسلام سازش کردند . و یا هم به عنوان دیگر ؛ مسلمان ها شکار دسائس یهود و نصاری یا فلان و فلان شدند . اگر دقت بکنیم دلیل فوق در حقیقت راه فرار از مسئولیت پذیری است ، بلی ما نمی خواهیم کاستی ها و کمبودی های را که در صفوف مسلمانان به شدت ملاحظه می شود مد نظر داشته به تلافی و جبران آن بپردازیم بلکه مسئول همه بد بختی ها و خرابی های که در جامعه ء اسلامی موج می زند دشمنان اسلام را می دانیم و چنان تظاهر می کنیم گویا مسلمان ها هیچ عیبی ندارند .
درین شک نیست که قوت های مسلمان ستیز هر آن در تلاش است تا صفوف مسلمانان را به انواع مفاسد آلوده ساخته قوت اهل اسلام را هر چه کمتر بسازند و لیکن آیا این درست است که اهل اسلام را صرف بر بنیاد این دلیل برئ الذمه قرار داده شود ، زیرا واقعیت اینست که تا نواقص در افراد یک صف جا نگیرد دشمن نمی تواند آن صف را به آسانی متضرر بسازد ، دشمن هر زمان می کوشد با استفاده از رگ های ضعیف و بیمار آسیب برساند و امروز که تمام اعضاء بدن ملت اسلامی به امراض هلاکت بار همچون نفاق ، انتشار ، جهالت و کسالت مبتلا است دشمنان اسلام توانسته است بسیار به آسانی همه اعضاء بدن جامعهء اسلامی را مفلوج ساخته پیکر این جامعه را با خطر نابودی مواجه بسازد ، الحاصل پس ازینکه عیوب گوناگون از سوی خود مسلمانان بر پیکر اسلام وارد شد دشمنان اسلام موفق شدند جامعه ء اسلامی را مسخر بکنند ، پس مسلمان ها نباید عیوب روز افزون خود را نا دیده گرفته دشمنان اسلام را مسئول درد های جامعه ء اسلامی بداند ، فرا تر از همه آیا گله و ناله از دشمن دیرینه روا است ، هرگز نه ، زیرا اگر خیر خواهی و آبادی از دشمن متصور می بود پس آن را دشمن چرا باید نامید ، موفقیت همین است که با وصف تلاش های غیر متناهی دشمن باید جامعه ء اسلامی خود را سالم نگه بدارد .
اهل اسلام از مدت ها باین سو تغافل را عادت کرده اند ، بلی تغافل از درک حقائق تلخ که بیانگر اسباب واقعی زوال امت محمدی ( ص ) است ، سیاست و سستم فرمان روای جایگاه ویژه در یک جامعه می داشته باشد ، برای درک حقیقت اگر سیاست و سستم فرمان روای جهان اسلام را مورد نقد قرار بدهیم عیان می گردد که یکی از عوامل عمده ء که خلیج بزرگ درمیان اهل اسلام ایجاد می کند و مسلمان ها را از هم دور می سازد انتشار در همین سیاست و سستم حکومت داری جهان اسلام است ، بلی پنجاه و هفت کشوریکه به عنوان ممالک اسلامی شناخته می شوند و عضویت در سازمان همکاری اسلامی دارند دارای سستم های متضاد حکومت داری اند ، این روند فاصله درمیان اقوام مسلمان های جهان ایجاد میکند ، در ذیل می کوشیم این حقیقت تلخ را خوبتر و بهتر روشن سازیم .
بست و دو کشور عربی در قاره ء آسیا و افریقا وجود دارند ، هشت کشور عربی که شامل هر شش کشور خلیجی اند بر اساس نظام شاهی امور کشور را پیش می برند ، اسامی این کشورها ازین قرار است ؛ عربستان سعودی ، امارات متحده عربی ، بحرین ، قطر ، عمان و کویت و نیز مراکش و اردن .
چهارده کشور متباقی عربی از نظام دموکراسی که به جمهوری نیز تعبیر می شود استفاده میکنند ، این کشور ها عبارتند از ؛ مصر ، یمن ، عراق ، لیبیا ، الجزائر ، لبنان ، موریتانی ، جیبوتی ، سومالی ، سوریه ، سودان ، مجمع الجزائر قمر ، تونس و فلسطین .
در مجموع سی و پنج کشور غیر عربی در سازمان همکاری اسلامی عضویت دارند ، درین میان به استثناء از دو کشور سی وسه کشور متباقی دموکراسی را مصدر فرمان روای قرار داده اند ، اسامی هر یک آن به ترتیب موقعیت چنین است ؛ هر شش کشور مسلمان نشین آسیای مرکزی یعنی ازبکستان ، افغانستان ، تاجکستان ، قیرقزیستان ، قزاقستان و ترکمنستان ، و از میان سه کشور مسلمان نشین جنوب شرق آسیا اندونیزیا ، هر سه کشور مسلمان نشین آسیای جنوبی یعنی پاکستان ، بنگله دیش و مالدیپ ، و از کشور های آسیای غربی ترکیه ، ایران و آذربایجان ، نه کشور از قاره ء افریقا نیجیریا ، بورکینا فاسو ، سینیگال ، گامبیا ، گینه ، موریتانی ، کامرون ، چاد و نیجر ، یگانه کشور مسلمان نشین اروپا البانیا ، ده کشوریکه عضو سازمان اسلامی اند و لیکن مسلمان ها در آنجا در اقلیت اند ایکوادور ، وینزویله ، اوگاندا ، بنین ، توگو ، سورینام ، گابن ، مولداوی ، سیرالئون و موزمبیق .
دو کشوری غیر عربی و مسلمان نشین تحت رژیم های شاهی زندگی می کنند که عبارتند از ؛ برونای و مالزی .
حاصل اینکه از جمله پنجاه و هفت کشوریکه عضو سازمان همکاری اسلامی اند ده کشوریست که اصلاٌ مسلمان ها در آن جا در اکثریت نیستند و حتی در شماری ازان کشور ها تعدادی مسلمان ها بیش از دو در صد نیست چه جای که حکومت داشته باشند و لیکن ما به صد افتخار آن را کشور اسلامی عنوان می کنیم ، و درمیان چهل و هفت کشور متباقی در ده آن رژیم های شاهی و در سی و هفت دیگر رژیم های دموکرات بر مسند فرمان روای قرار دارند .
و لیکن داستان هنوز تمام نشده است ، در کشور های شاهی سستم های متنوع فرمان روای حاکم است مثلا در عربستان سعودی ، قطر ، بحرین عمان و برونای سلطنت مطلقه ، و در امارات متحده ء عربی ، اردن ، کویت ، مراکش و مالزی سلطنت مشروطه نافذ است ، و اگر تحقیق شود هر یکی ازین سلطنت های مطلقه و مشروطه از همدیگر خیلی ها تفاوت دارند مثلا شماری از سلطنت های مشروطه فدرالی است و شماری دیگری غیر فدرالی ، حتی کشور کویت اکنون پارلمان نیز دارد و پارلمان جزوی از رژیم های دموکرات می باشد ، گویا در کویت در یک آن واحد نظام شاهی وجمهوری هر دو نافذ است ( وا للعجبا ) ، اما یگانه قدر مشترک درمیان تخت نشینان این رژیم های شاهی اینست که همه غیر مسئول اند ، بلی نمی خواهند به هیچ اداره ئ کشور پاسخ گو و حساب دهنده باشند .
همچنان سی وهفت کشوریکه لاف از دموکراسی می زنند با انواع مختلف نظام دموکراتیک دولت داری می کنند مثلا در پاکستان ، بنگله دیش ، لیبیا ، تونس و البانیا نظام پارلمانی ، و در کشور های اندونیزیا ، مالدیپ ، ترکمنستان و افغانستان نظام ریاستی ، و در کشور های الجزایر ، مصر ، موریتانی ، فلسطین ، بورکینا فاسو ، سینیگال و تاجیکستان نظام نیمه ریاستی حاکم است ، نیز دموکراسی به نظام های یک حزبی و چند حزبی دسته بندی میشود و ایضاً کشورهای دیموکرات مسلمان نشین به نظام های فدرالی و غیر فدرالی منقسم میگردند .
ثمره ء این تنوع حکومت داری اینست که مسلمانان یک منطقه از وضعیت مسلمانان دیگر مناطق نا آگاه و درد هر مسلمان متفاوت از درد دیگر می باشد ، روابط دو جانبه درمیان مسلمانان خیلی ها ضعیف است و حتی رژیم ها با یکدیگر علاقه ء زیادی ندارند ، در حقیقت کشورهای مسلمان نشین به صورت پارچه ها هر طرف افتیده و پراگنده اند .