رمز ایمان در «هویت» و «اراده آزاد» بشر. بخش پنجم

نوشتۀ: انجنیر محمد نذیر تنویر، هالند

به سلسلۀ مضامین “انس با وحی”: برداشتی از آیات 104-109 سورة یونس (21): بخش پنجم

 

بخش پنجم:

بلی! رمز ایمان در تثبیت «هویت» فرد از طریق «رو راستی» و شهامت می باشد که در پاک – و حنیف نگهداشتن دین، تجلی می یابد:

وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ﴿١٠٥

و به من دستور است که «راست کن» فطرت ات را بسوی «دین خالص» و از زمره‌ ی مشرکان مباش. (105)

و حنیف بودن دین، در «دوری از شرک» است؛

و شرک چیزی نیست مگر «به فریادرس خواندن» دیگران (مخلوقات)!

دیگران یکه به جز الله(ج) نه بتو سودی رسانده می تواند و نه زیانی (ولو که آنها موحدان و رسولان الله(ج) باشند)!

پس اگر چنین کنی، و «فریادرس» ات را دیگران قرار دهی، بدان که از زمره ی ستمکارانی! (106)

وَلَا تَدْعُ مِن دُونِ اللَّـهِ مَا لَا يَنفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَ ۖ فَإِن فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذًا مِّنَ الظَّالِمِينَ ﴿١٠٦

و به جای الله کسی و چیزی را پرستش مکن و به فریاد مخوان، که نه به تو سودی می ‌رساند و نه زیانی. اگر چنین کنی (که دعا و عبادت ات را به جای خالق متوجّه مخلوق سازی) از ستمکاران خواهی بود!

و خبردار که:

اگر الله(ج) برتو رنجی رساند، پس بدان که هیچ نیروی، بردارنده آن نیست مگر خودش!

و بدان که اگر الله(ج) در حق ات، نعمتی را خواهد، پس هیچ نیروی را قوت برگردانیدن آن نیست!

و این رنج و نعمتی را که الله(ج)  برایت می رساند، در آن حکمتی ست که رمزش را خودش بهتر داند، که سرانجام اش خیر نظام هستی باشد.

وَإِن يَمْسَسْكَ اللَّـهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ ۖ وَإِن يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلَا رَادَّ لِفَضْلِهِ ۚ يُصِيبُ بِهِ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۚ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿١٠٧

و اگر الله گزند و آسیبی به تو رساند، آن را جز او برطرف کننده ای نیست، و اگر برای تو خیری خواهد فضل و احسانش را دفع کننده ای نیست؛ خیرش را به هر کس از بندگانش بخواهد می رساند و او بسیار آمرزنده و مهربان است. (107)

و تو ای بشر:

کار تو، فهم این رموز نیست! بدان که اراده ی آزاد ات، از برای خودشناسی، ماحول شناسی و خالق شناسی ست؛ نه از برای دانستن امور غیب! (الکهف:60-82)

پس تو در وقت مصائب، گریبان چاک مکن و به روزگار نفرین مفرست زیرا من روزگار ام!

پیامبر(ص) می فرماید:

« الله(ج) میگوید که فرزند آدم مرا ناراحت میکند زیرا به روزگار دشنام میدهد در حالی که من روزگار هستم و همه ی امور در دست من است. شب و روز را من بگردش در می آورم! »

وای برما، که چگونه در عدم فهم از سخنان خالق خویش، همصدا با دشمنان اسلام می گردیم!

بلی زمانی که واقعاتی همچو بدخشان، پنجشیر ووو… رخ داد؛ دیدیم که چگونه «معاندین اسلام» لباس منافقت را پس زدند و با چهره اصلی نمایان گشته و به نغمه سرایی پرداختند. با «شعر و شاعری» و آوازخوانی به نفرین روزگار پرداختند و «من و توی» مسلمان موروثی و ناخبر از دین را، در حداقل اش که همان «لایک» نوشته های شان بود، مسیر دادند!

کار «من و تو» این نیست که چرا این واقعات رخ می دهد!

کار «من و تو» همدردی، کمک و دستگیری آسیب دیدگان است تا ازین طریق به خالق خویش نشان دهیم که از معصیت بسوی طاعت دوباره روی آورده ایم؛ که معنی واقعی توبه نیز همین است.

 

(ادامه این مطلب را در بخش ششم تعقیب بدارید)

 

تذکر: برای دریافت و مطالعه بخش های قبلی این لینک ها را باز نماید:

بخش اول:

https://www.facebook.com/2afghan/photos/a.748380211949664.1073741837.298178333636523/871237062997311/?type=3&theater

بخش دوم:

https://www.facebook.com/2afghan

بخش سوم:

https://www.facebook.com/2afghan

بخش چهارم:

Show More

ځواب دلته پرېږدئ

ستاسو برېښناليک به نه خپريږي. غوښتى ځایونه په نښه شوي *

Back to top button